Ir al contenido principal

CRONICAS DE BATALLA

MISELANEOS

NINFA

en el bosque te veo
dulce ninfa mía,
miradas de luceros
piel dorada.

en el bosque te veo
dulce ninfa mía
como venado
delirante y veloz.

en el bosque te veo
dulce ninfa mía
como sutil destello
como rugiente sombra.

yo te veo
dulce ninfa mía
con los ojos cerrados
y los oídos abiertos.

yo te veo
dulce ninfa mía
con el cristal violeta
con el yodo lugol.

yo te veo
dulce ninfa mía
con el sol, con la luna,
con el purpura...

dulce ninfa mía,
quiero estar contigo
y que estés dormida
quiero que despiertes
y bajes conmigo.

lejos de aquí lejos de aquí...
Oma Mohamed Ben Constantin
"la bruja y el guerrero" 2007


ARMADURA

ES TAN FÁCIL RECORDAR...
RECORDAR EL AMOR,
ESTE QUE NO SE OLVIDA,
QUE TE VISITA CADA DÍA.

DE EL NO PUEDES ESCAPAR
SIEMPRE LO RECORDARAS,
BATALLAS ENFRENTASTE,
BATALLAS GANASTE,
A VECES PERDISTE,
PERO SIEMPRE APRENDISTE...

TE LEVANTAS COMO AVE EN VUELO,
CON CADA RECUERDO,
TE ELEVAS COMO AVE
CON CADA PALABRA.

ESTO TE A FORMADO,
CON ESOS OJOS LO HAZ
VISTO,
CADA BATALLA TE FORJA
CADA DERROTA TE MARCA
CADA VICTORIA TE REVIVE..
CADA DIA ERES GOLPEADO CONTRA
EL YUNQUE...

Y ARROJADO AL FUEGO,
GOLPEADO Y ARROJADO AL FUEGO
NUEVAMENTE...

ASÍ TUS VESTIDURAS SE HACEN
TU ARMADURA EMPIEZA A FORMARCE
TU ROSTRO ES CUBIERTO
Y TU CUERPO PROTEGIDO...

DESDE EL AMANECER
HASTA QUE EL ASTRO REY
SE OCULTE OTRA VEZ
VIVO LIBRE...

ES TAN FÁCIL RECORDAR
RECORDAR EL AMOR
ESTE QUE NO SE OLVIDA
QUE TE VISITA CADA DÍA...

Oma Mohamed Ben Constantin
"la bruja y el guerrero" 2007

SALMO I
"LA ORACION DEL GUERRERO"

EL SOL SE ABRE ANTE NOSOTROS
EL DIA LLEGA AL CAMPAMENTO
LA BATALLA SE APROXIMA...
LAS ANTORCHAS SE APAGAN
LA FOGATA SE CONSUME
LAS HUESTES SE REUNEN,

HOY ES EL DIA, SE RESPIRA,
DIFERENTE CALOR NOS RECUBRE...

PORQUE HOY SOMOS DIFERENTES
SOMOS GUERREROS DE SANGRE
CREYENTES DE OTRA ESTIRPE
PORQUE HOY...

HOY LA ESPADA NO NOS ATRAVEZARA,
HOY EL HACHA NOS CORTARA.
HOY EL ZUMBIDO DE LA FLECHA
NO NOS ALCANZARA...

HOY DEMOSTRAREMOS LO QUE SOMOS,
PORQUE ANTE LA ADVERSIDAD
VEMOS OPORTUNIDAD...

PORQUE AUNQUE LA OBSCURIDAD
NOS CUBRA,
EL FUEGO QUE ARDE EN NUESTROS
CORAZONES,
ILUMINA LAS TINIEBLAS

PORQUE HOY SOMOS DIFERENTES
GUERREROS DE SANGRE
CREYENTES DE OTRA ESTIRPE...

Y LA FE CUBRE NUESTROS ESCUDOS
LA VERDAD CLAMA NUESTRAS ESPADAS
INTELIGENCIA EN NUESTROS YELMOS
Y EL PRINCIPE DE LA PAZ
EL ESTA CON NOSOTROS...

HOY, HOY ES DIFERENTE...
Oma Mohamed Ben Constantin
"el guerrero" 2007

Comentarios

Anónimo dijo…
sin palabras!!
esq siempre q leeto tus poemas me dejas muda... haces q recuerde muchas cosas... q vuelva sentir lo q aluga vez hubo... transmites sentimientos y eso me encantaaa!!!

hay javi q mas te puedo decir!!
eres grandiosoo!!
Dios te ha dando un mega don!!
gracias por compartirlo con nosotros!!!

te kiero muchoooooooooooo!!!
besines para ti niño divino!!!
Anónimo dijo…
holaaaaaaaaa.....

solo paso a saludarte y espero k te vaya muy bien en tu campamento jeje no estes nervioso k todo te va a salir muy bien!, solo ten cuidado con las armas k me dijiste :s jejejej nos vemos luego...

la presi...
Anónimo dijo…
Hanny!!!!!
Como estas??
oye si puedes checa el metro de BN.. esta dedicado a ti!!! sale !! te quiero mucho y cuado me das mi poema que me escribiste he??
Espero que sepas quien es la única que te dice Hanny!! he

Entradas más populares de este blog

APOSTOLES- DISIPULOS Y TESTIGOS V-

SEGUNDO CIRCULO (los setenta) Al ver a la gente, sintió compasión de ellos, porque estaban angustiados y desvalidos, como ovejas que no tienen pastor. Dijo entonces a sus discípulos: Ciertamente la cosecha es mucha; pero los obreros son pocos. Por eso, pidan ustedes al dueño de la cosecha que mande trabajadores a recogerla. El maestro seguido por multitudes andaba, por senderos y caminos, aldeas, villas y ciudades, desde Galilea a Judá. Se sentaba en la roca y predicaba, se paraba en la sinagoga y hablaba, en el bote en el lago, sanando, aliviando la carga de los afligidos, y llevando la culpa de los pecadores del pueblo de Dios... Un día al monte a orar subió y el primer circulo creo, apóstoles los llamo, 12 recordando las tribus de Israel. Pero el maestro allí no se detuvo, a otros 72 llamo, discípulos del Dios vivo enviados como heraldos... De dos en dos los envió, sin sandalia extra o manto, sin bolsa de dinero, con el salario diario, recorrieron los caminos. Con poder sobre demoni

ROMANCERO GITANO(FRAGMENTO)

El romance es un poema característico de la tradición literaria española, ibérica e hispanoamericana compuesto usando la combinación métrica homónima. No debe confundirse con el subgénero narrativo de igual denominación.  El romance es un poema característico de la tradición oral, y se populariza en el siglo XV, en que se recogen por primera vez por escrito en romanceros. Los romances son generalmente poemas narrativos, con una gran variedad temática, según el gusto popular del momento y de cada lugar. Los romances se interpretan declamando, cantando o intercalando canto y declamación. Juan Chabás, el crítico y poeta levantino, escribía en una reseña la siguiente descripción: “Sangre roja y cuajada, heridas de infantil caligrafía, escriben el nombre del libro. En el equilibrio de gracia esbelta, tres negros girasoles de tinta china o de azabache de tirabuzón gitano sostienen el rótulo, húmedos de ternura, en un búcaro popular ue abre u boca de cerámica como una corola rizada de dompedr

A YUNUEN (Poema purepecha)

YUNUEN tiempu juchitichka noompesti jucheti male yunuencita tiempu juchitichka noompesti ji uarhiaka tiempu janostia para nirani uarhinia noochkani antarheska testamentu úntani lástima tata diosireni jurhasti p’intani yunuencita ka xánksini tsitianka chánksini jarhani pirechini ts’imi juátecha ts’iki xania triste erakuarhka pauani jauati ma tiempa enka ts’i uarhiaka nochkani ampuakia jurajkuni kurucha akumarha ampe ka arts’i uachecha no tekaantati ka niuatiksi ánchikuarhini maruteru isi. *********************** A YUNUÉN ¡hay que lástima me da verte así mi yunuencita! soy el lago que ha de morir mañana, tal vez mañana amaneciendo el sol no tenga donde retratar su luz. ya no hay peces y las garzas se van mi yunuencita, ya los patos volando dan su adiós, se acaba janitzio que era un poema y en el monte murió canela en flor. eres en sí mi guarecita, madre de todos mis hijos, lo que yo siento en el alma es cuando mueras sin remedio,